Εδώ που τα λέμε, η έκπληξη των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστοι το περίμεναν, ακόμη κι από εκείνους που ιδιαιτέρως ασχολούνται με τα εκλογικά. Μετά από τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης, εκ των οποίων τα τριάμισι μνημονιακά, με όλη τη συνεπαγόμενη κυβερνητική φθορά. Με το δυσμενές ευρωεκλογικό αποτέλεσμα που εύλογα του παρείχε βαριά «παράσταση ήττας». Και με το άπαν σύμπαν του πολιτικού, του επιχειρηματικού και του μιντιακού κατεστημένου σε διαρκή και άγρια πολεμική εναντίον του. Κατάφερε λοιπόν, μετά απ’ όλα αυτά, και μέσα σε όλα αυτά, να εξασφαλίσει 31,53% στην εθνική κάλπη. Μόλις 3,93% κάτω από το ποσοστό νίκης του Σεπτεμβρίου του 2015. Ε, ήταν ή δεν ήταν έκπληξη;
Του Βασίλη Πάϊκου από την "ΑΥΓΗ"
Δύσκολα μπορείς να κατατάξεις τον ΣΥΡΙΖΑ στους ηττημένους της εθνικής κάλπης. Εντάξει, έχασε την εξουσία, ή μάλλον τη διακυβέρνηση, γιατί την εξουσία δεν την απέκτησε ποτέ. Εντάξει, κέρδισε ο αντίπαλός του και μάλιστα με σκορ αυτοδυναμίας. Εντάξει, περιορίζεται τώρα στον, πολύ σημαντικό πάντως, ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με ιδιαιτέρως υψηλό ποσοστό όμως, με λαϊκή δυναμική εξαιρετικά ισχυρή και, ως εκ τούτου, ελπιδοφόρα. Έτσι ώστε δικαιούται να πιστεύει πως το μέλλον του ανήκει. Και δεν υπάρχει, ασφαλώς, η παραμικρή αμφιβολία πως αυτή την τέτοια εκλογική του «επιτυχία», όπως άλλωστε και τις προηγούμενες, τις μεγαλύτερες, τη χρωστάει στον Αλέξη Τσίπρα.
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, «κεκτημένο» για τον ελληνικό λαό. Όχι μονάχα για τα όσα σπουδαία πέτυχε. Αλλά, προπάντων, για το «δείγμα» αριστερής γραφής που κατέθεσε. Ως παρακαταθήκη για τη συνείδηση και για την κρίση των πολιτών. Και τούτο δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει και να «εξαργυρωθεί» την επόμενη μέρα. Ίσως όχι πολύ αργά.
Τι πρόκειται να μείνει τελικά από το «κεκτημένο» της αριστερής διακυβέρνησης θα το δούμε. Με τη βεβαιότητα ότι η χώρα θα πάει πολύ πίσω στα χρόνια που ακολουθούν, μπορούμε ωστόσο να ελπίσουμε πως κάποια πράγματα θα παραμείνουν. Εκείνα που θα δυσκολευτεί πολύ η Δεξιά να αποκαθηλώσει. Το σοβαρότερο πάντως και το πιο επικίνδυνο, που οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να φοβούνται, είναι ότι είναι πολύ πιθανό να ανακοπεί η προσπάθεια κάθαρσης του δημόσιου βίου. Και, το ακόμη χειρότερο, η επιστροφή των «νταβατζήδων» σε ρόλο επικυρίαρχου στην πολιτική ζωή της χώρας...
Ο κομματικός και ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ...
Την «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ προανήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας με το μήνυμά του το βράδυ των εκλογών. Και η αλήθεια είναι πως η απεμπλοκή από τις ευθύνες της διακυβέρνησης παρέχει δυνατότητα αναστοχασμού γύρω από τη μορφή, την πορεία και τον ρόλο του κόμματος. Καθώς μάλιστα έχει ήδη οριστεί κομματικό συνέδριο για τους τελευταίους μήνες του χρόνου. Πράγμα που σημαίνει πως από τον Σεπτέμβριο ξεκινούν και επίσημα οι καταστατικά προβλεπόμενες προσυνεδριακές διαδικασίες. Με όλο το φορτίο του σχετικού προβληματισμού επί τάπητος.
Είναι αλήθεια ότι η «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επειγόντως απαιτητή από καιρό. Δεδομένου ότι, όλα αυτά τα χρόνια, επιχειρείτο να «χωρέσει» ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» του 17% και του 27% (το 2012), του 37% (το 2015) στον κομματικό κορμό του 4%. Γινόταν; Προφανώς δεν γινόταν. Κι αυτή τη θηριώδη αναντιστοιχία το έως χθες κυβερνών κόμμα την πλήρωσε πολύ ακριβά. Την πλήρωσε δραματικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές τόσο το 2014 όσο και το 2019. Την πλήρωσε περισσότερο με την παντελή αδυναμία διακίνησης και προβολής του κυβερνητικού έργου. Πολύ περισσότερο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διέθετε προς τούτο μιντιακούς ιμάντες μεταφοράς. Κάθε άλλο μάλιστα.
Επειγόντως απαιτητή λοιπόν η τέτοιας κατεύθυνσης αντιστοίχηση του κομματικού προς τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο που η Προοδευτική Συμμαχία αποτελεί ήδη προίκα και πλούτο για την Αριστερά. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ίσως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα, θα μεταλλαχθεί σε παράταξη. Δεδομένου μάλιστα ότι το παραδοσιακό σχήμα του δικομματισμού, έχει ήδη δώσει την θέση του σε διπολισμό.
Με τον αριστερό και τον δεξιό πόλο σε διαρκή αντιπαράθεση. Εύλογη και αναγκαία αντιπαράθεση σε κάθε περίπτωση για όσους τουλάχιστον δεν έχουν προσχωρήσει στην κατάφωρα ανιστόρητη (και έκδηλα συντηρητική...) άποψη πως το σχήμα «Αριστερά - Δεξιά» έχει ξεπεραστεί στις μέρες μας. Και πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ, με την όποια μορφή και την όποια «δομική μετάλλαξη», δεν έχει κανέναν λόγο να υιοθετήσει σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές φόρμες. Ούτε πολύ περισσότερο τις αντίστοιχες αντιλήψεις και πρακτικές. Κανέναν απολύτως λόγο.
Η δεδομένη πολιτική του φύση, ως κόμματος της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, καλύπτει απολύτως όλους όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί πολίτες. Ας μην λησμονείται εξ άλλου ότι μ’ αυτήν ακριβώς την πολιτική σκευή, από το 2012 ήδη, συσπείρωσε και συσπειρώνει όλο και περισσότερους πολίτες με γνήσιες και στέρεες αναφορές στην ευρύτερη Αριστερά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου