Από τη «θεωρία του κηπουρού» στο «ολίγον από δημοκρατίαν».

Βρισκόμαστε μια ανάσα απ’ την εκπνοή του 2020. Μιας χρονιάς με πρωτόγνωρα υγειονομικά δεδομένα, με πολιτικές εξελίξεις που συντάραξαν τον κόσμο και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, παίρνοντας πολλές φορές διαστάσεις εξωπραγματικές (ίσως) και στα όρια της συνομωσίας.

Ένας χρόνος, που το πολιτικό κυβερνητικό-διοικητικό κεφάλαιο της χώρας, όλων των βαθμίδων, αν μη τι άλλο όφειλε να ωριμάσει στηρίζοντας τις δημοκρατικές αξίες, τις λαϊκές απαιτήσεις, τις αλληλέγγυες προσεγγίσεις. Έτσι ώστε να σταθεί αρωγός στην κοινωνία και να προσφέρει το «αντίδοτο» στις αλλεπάλληλα και επικίνδυνα κλιμακούμενες δυσκολίες από την κρίση που επέφερε η πανδημία. Μια κρίση που ήλθε ως χαριστική βολή για τους αδύναμους μικρούς και μεσαίους, τους ήδη τσακισμένους ηθικά, οικονομικά, προσωπικά, επαγγελματικά συνανθρώπους μας, απ’ την οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας.

Πλείστα τα παραδείγματα της δεξιάς κακοδιαχείρισης, των ανισοτήτων, των ανισορροπιών και τελικώς των αντι-κοινωνικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν με συγκεκριμένη στόχευση τη βάση της ελληνικής κοινωνίας, τον ίδιο το λαό, ουσιαστικά την ίδια τη χώρα.
Νομίζω δεν έχει κανένα νόημα να απαριθμήσω τις απίστευτες δεξιές – οργουελικές
πολιτικές αυτής της… απίθανης κυβέρνησης, τούτο το χρόνο. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι ως πολίτες αυτής της χώρας, είμαστε «εισπράκτορες» και ταυτόχρονα κριτές αυτής της απίστευτης και πρωτοφανούς πολιτικο-κοινωνικής συμπεριφοράς, στο Κοινοβούλιο και σε όλες τις βαθμίδες της διακυβέρνησης.

Ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται, πάρα πολύ καλά, τις προθέσεις, τις διαθέσεις και τα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης κυβερνητικής πολιτικής, απλά όταν επισκεφθεί ένα τραπεζικό κατάστημα. Όταν, χρησιμοποιώντας την κάρτα αναλήψεων, βρίσκει μηδενικό υπόλοιπο (μπορεί και χρεωστικό), χωρίς 13η σύνταξη, χωρίς κοινωνικό μέρισμα, χωρίς κοινωνικά επιδόματα, «εισπράττοντας» μόνο την απουσία κρατικής μέριμνας. Όταν ξέρει ότι στην πραγματικότητα και πέρα από την προπαγάνδα των Πετσομένων – μπουκωμένων μέσων «ενημέρωσης», δεν θα έχει την στήριξη που προσδοκούσε και που του όφειλαν. Όταν βλέπει τα εκατομμύρια να περνάνε δίπλα του (τάχα προορισμένα γι’ αυτόν αλλά όχι για την τσέπη του), δρομολογημένα για όσους δεν έχουν ανάγκη αλλά τους έχει ανάγκη η δεξιά κυβέρνηση των «αρίστων». 

Τότε καταλαβαίνουμε όλοι, ότι η διασπάθιση (οικονομική, κοινωνική, ηθική) είναι το συνώνυμο της δεξιάς κουλτούρας, του πολιτικού αυταρχισμού, του άκρατου λαϊκισμού. Είναι το αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου κοινωνικού αυτοματισμού και του υποτιθέμενου ελεύθερου ανταγωνισμού, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού. Ενός ιδεοληπτικού τύπου νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται με το χειρότερο τρόπο απ’ τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει χάσει αφενός κάθε ίχνος απ’ την όποια λαϊκή πορεία της και αφετέρου κάθε στοιχείο απ’ την αμφιλεγόμενη έννοια της λαϊκής δεξιάς.

Το δόγμα του σοκ που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ τους πολιτικούς εφευρέτες του και η εξ’ αυτού ανάγκη χάραξης νέων πολιτικών ηθών και αντικοινωνικών περιορισμών σε συνεργασία με τα εμπλεκόμενα στην κομματική γραμμή της κυβέρνησης ΜΜΕ, έχουν καθυποτάξει την χώρα μας, την έβαλαν σε όπισθεν πορεία, οδηγώντας την στην αρχική αναζήτηση του Τρικούπη με το «Τις πταίει;» και την «θεωρία του κηπουρού» από τα βάθη της ιστορίας, ως την κραυγαλέα περίπτωση του «ολίγον από δημοκρατίαν».

Όμως αισιοδοξώ! Αισιοδοξώ και ελπίζω το 2021 να βρει τον λαό πιο φωτισμένο, πιο ανήσυχο, πιο επιφυλακτικό και φυσικά πιο δυναμικό απέναντι σε πολιτικές που περιορίζουν την δημοκρατία, περικόπτουν δικαιώματα, στερούν ελευθερίες. 

Χρόνια Πολλά και Αλληλέγγυα! 

Χρήστος Χρυσοστόμου Γληγόρης
Μέλος ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας Λευκάδας