Οι δασικοί χάρτες καθορίζουν με σαφή τρόπο μέχρι που φτάνουν τα όρια του δάσους, επομένως και το τι επιτρέπεται ή απαγορεύεται στη συγκεκριμένη περιοχή. Με την ολοκλήρωση του έργου των δασικών χαρτών θα έχουμε αποκτήσει, στη χώρα μας, ένα εργαλείο δίκαιου αναπτυξιακού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού, απαραίτητο για το καθεστώς διαφάνειας στις συναλλαγές, για την προσέλκυση επενδύσεων, την εξάλειψη της γραφειοκρατίας και κυρίως για την προστασία του πραγματικού δασικού περιβάλλοντος. Επίσης θα γνωρίζουν οι πολίτες ποια δικαιώματα έχουν σε τμήματα της ιδιοκτησίας τους ανάλογα αν αυτά διέπονται ή όχι από τη δασική νομοθεσία και τους περιορισμούς ή απαγορεύσεις που αυτή επιβάλλει.
Στο ερώτημα αν επιθυμούμε την προστασία του δάσους όλοι απαντάμε θετικά και είναι σωστό. Το ίδιο θετικές είναι οι απαντήσεις μας και στα ερωτήματα που σχετίζονται με την περιουσία που αποκτήσαμε ή κληρονομήσαμε απ’ τους προγόνους μας.Το σύνταγμα του 1975 επιτάσσει τη σύνταξη και κύρωση των δασικών χαρτών. Έκτοτε έγιναν δυο προσπάθειες για σύνταξη και ανάρτηση των δασικών χαρτών. Η πρώτη το 1976 με τους λεγόμενους ¨Κτηματικούς Χάρτες¨ και η επόμενη το 1998 στο πλαίσιο του δεύτερου νόμου για το Εθνικό Κτηματολόγιο, οι οποίες όμως απέβησαν άκαρπες επειδή δεν υπήρχε η πολιτική βούληση για την υλοποίησή τους από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Έτσι πέρασαν 40 χρόνια χωρίς να εκπληρωθεί η συνταγματική υποχρέωση κτηματογράφησης των δασών, μέχρι που ήρθε το 2015 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να φέρει τη μεγάλη μεταρρύθμιση στους δασικούς χάρτες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πήρε τους δασικούς χάρτες από το 0,8% της χώρας και τους έφτασε στο 55% αναρτημένους και κατά 45% κυρωμένους (αντιμετωπίζοντας υπέρ του δημοσίου συμφέροντος αλλά και μη αδικώντας τους πολίτες, τα όποια προβλήματα προέκυπταν στην πορεία), με στόχο την ολοκλήρωσή τους μέχρι το τέλος του 2020.
Στη συνέχεια η κυβέρνηση της Ν.Δ., σε εφαρμογή του άρθρου 48 του αντι-περιβαλλοντικού νόμου 4685/7-5-2020 του Χατζηδάκη και με πρόσχημα την «αναμόρφωση» των χαρτών όχι μόνο ανέβαλε επ’ αόριστον την ανάρτηση των έτοιμων δασικών χαρτών, αλλά ακύρωσε και τους κυρωμένους που αφορούσαν το 45% της χώρας!
Δυστυχώς για τη χώρα και τους πολίτες, όσα ακολούθησαν την ακύρωση των δασικών χαρτών (Υπουργικές αποφάσεις, εγκύκλιοι και ανακοινώσεις του ΥΠΕΝ), δείχνουν την προχειρότητα και την επιπολαιότητα που αντιμετωπίζει το ζήτημα η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ, δημιουργώντας ένα απίστευτο επιτελικό μπάχαλο και σοβαρά συνταγματικά ελλείμματα, που οδηγούν σε βραχυκύκλωμα και κατάρρευση αυτή τη μεγάλη, δίκαιη μεταρρύθμιση.
Φτάνουμε στα μέσα Ιανουαρίου (μετά από 19 μήνες κυβέρνησης Ν.Δ.) για να γίνει με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, η ανάρτηση των δασικών χαρτών στα Ιόνια Νησιά ενώ από το τέλος Ιανουαρίου ξεκίνησε η προθεσμία υποβολής αντιρρήσεων κατά του περιεχομένου των. Αντιρρήσεις οι οποίες δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εφόσον το ζήτημα αντιμετωπίζονταν πολιτικά με τον ορθό τρόπο για τους πολίτες, με συνέπεια τα όποια μικρά ή μεγάλα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Στο Ιόνιο, άρα και στη Λευκάδα, το Ελληνικό Δημόσιο συνεχίζει να διεκδικεί τις δασικές εκτάσεις, υποστηρίζοντας ότι του ανήκουν, παρόλο που το άρθρο 62 του ν. 998/1979 ρητά ορίζει ότι υφίσταται εξαίρεση για την περιφέρειά μας σχετικά με την υποχρέωση του ιδιώτη να αποδείξει ότι αυτές του ανήκουν. Παρότι τα Δικαστήρια έχουν κρίνει ότι στα Επτάνησα το Δημόσιο και όχι ο ιδιώτης, φέρει το βάρος απόδειξης της κυριότητας δασικής έκτασης.
Το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο συντάσσονται οι συγκεκριμένοι χάρτες είναι σαφές, τόσο από το σύνταγμα, όσο και από τη νομολογία των Ελληνικών Δικαστηρίων που όταν αναφέρονται στη δασική μορφή, έχουν ως σημείο αναφοράς την παλαιότερη βλαστική απεικόνιση που διαθέτουμε ως χώρα και είναι οι χάρτες του 1945. Δηλαδή σε μια χρονική περίοδο που πολλές εκτάσεις ήταν αγροτικές. Είναι λοιπόν δίκαιο στην αναγνώριση της κυριότητας αυτών των εκτάσεων, των δασωμένων αγρών, να ισχύσει ό, τι για τις αγροτικού χαρακτήρα εκτάσεις.
Είναι και ηθικό το θέμα αναγνώρισης της κυριότητας, γιατί η δάσωση των αγρών προέκυψε κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα από την αναγκαστική εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση των κατόχων τους για λόγους επιβίωσης.
Για όλα αυτά το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια κινητικότητα θεσμικών παραγόντων στο Ιόνιο και τη Λευκάδα (Περιφέρεια, Βουλευτή, Δήμο) που άρχισε με την παροχή συμβουλών προς τους πολίτες για τον τρόπο που θα διεκδικήσουν το αυτονόητο, δηλαδή τη δική τους περιουσία, και εξελίσσεται κατόπιν πιέσεων προς την κατεύθυνση αιτημάτων αναστολής ή καλύτερης οργάνωσης των αρμόδιων υπηρεσιών.
Θεωρούμε ότι αυτό το ζήτημα είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας για τις ιδιοκτησίες των συμπολιτών μας και η επίλυσή του απαιτεί δυο βασικές προϋποθέσεις.
1) Την αναγνώριση των δασωμένων περιοχών καθώς και των καλλιεργήσιμων ή χορτολιβαδικών εκτάσεων, οι οποίες εμφανίζονται για μια χρονική περίοδο ως καλλιεργούμενες, όπως απεικονίζονται στους χάρτες του 1945 και την απαλλαγή των μετέπειτα δασωθέντων αγρών από τη δασική νομοθεσία.
2) Την παραδοχή από τις υπηρεσίες του Ελληνικού Δημοσίου της εξαίρεσης για τα Ιόνια Νησιά που επιβάλλει ο νόμος 998/1979 σχετικά με τις δασικές εκτάσεις.
Όλα τα άλλα αιτήματα όπως: για τον τρόπο και το χρόνο υποβολής ενστάσεων ή αντιρρήσεων, για αναστολή ανάρτησης, για διόρθωση των χαρτών με το να συμπεριλάβουν πράξεις χαρακτηρισμού ή δικαστικές αποφάσεις κ.ά. (δίκαια βεβαίως αιτήματα) έπονται των δυο βασικών προϋποθέσεων.
Ας μετατρέψουμε τους δασικούς χάρτες σε ευλογία για τον τόπο μας προστατεύοντας το δασικό περιβάλλον εκεί που αυτό πραγματικά βρίσκεται και διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα τη μορφή και την πολιτιστική ιστορία των νησιών μας αλλά και την υλική κληρονομιά μας.
* ο Κ. Σέρβος είναι Δημ. Σύμβουλος Λευκάδας & Μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Λευκάδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου